Domjur.nl: de rechter en uitspraken in de Geschillenregeling

SIDN investeert in Domjur.nl om betrokkenen bij een domeinnaamgeschil en hun juridische adviseurs op eenvoudige wijze inzicht te geven in eerdere uitspraken in dergelijke geschillen. In de loop van de jaren is door de verschillende uitspraken steeds helderder geworden in welke gevallen een domeinnaam wel of niet inbreuk maakt op rechten van derden. In domeinnaamgeschillen kan een rechthebbende vaak een keuze maken. Of hij legt de zaak voor aan de rechter of hij kiest voor een vorm van alternatieve geschillenbeslechting. SIDN biedt daartoe de door het WIPO Arbitration and Mediation Center uitgevoerde .nl-geschillenregeling aan. Hierin wordt een uitspraak gedaan door een onafhankelijke juridische deskundige. Deze bepaalt aan de hand van een aantal vaste criteria of er sprake is van een inbreuk en of de domeinnaam aan de eiser moet worden overgedragen.

Tegen een uitspraak in de .nl-geschillenregeling kun je niet in beroep gaan. SIDN zet de domeinnaam echter niet op naam van de rechthebbende als zij van de verliezende houder in de geschillenregeling binnen 10 werkdagen na de uitspraak ‘bewijs heeft ontvangen … dat deze voor een Nederlandse rechter een gerechtelijke procedure tegen de eiser met betrekking tot het houderschap van de betreffende domeinnaam heeft ingeleid.’ In de praktijk wordt niet vaak van deze mogelijkheid gebruik gemaakt. In één van die zeldzame gevallen is eind 2015 een uitspraak gedaan door een rechter die voor het eerst een beeld geeft hoe een rechter de uitspraak in de geschillenregeling beoordeelt. Het betrof een zaak rond de domeinnaam Dungs.nl.

Belangrijk is de vaststelling van de rechter dat de rechtbank geen beroepsorgaan voor de geschillenregeling is en niet hoeft te toetsen of die uitspraak correct is geweest. Wel stelt de rechter vast dat de eiser (Dungs in dit geval) onrechtmatig zou kunnen handelen als hij SIDN zou verzoeken de domeinnaam op haar naam te zetten op basis van een uitspraak in de geschillenregeling als de beslissing van de beslechter ‘evident onjuist’ zou zijn. De rechter stelt vervolgens echter vast dat daar in dit geval geen sprake van is, maar toetst daarmee in feite wel alsnog, weliswaar in beperkte zin, of de uitspraak correct is.

Vervolgens toetst de rechter nog zelf of de houder wel of niet inbreuk maakte op de rechten van Dungs en een legitiem belang had bij het gebruik van de domeinnaam. De rechter hanteert daarbij uiteraard het gewone Nederlandse recht in brede zin en is niet beperkt door de criteria die onder de .nl-geschillenregeling gelden. De rechter komt echter uiteindelijk tot dezelfde conclusie als de beslechter. Er was sprake van inbreuk en het gedrag van de houder was niet gerechtvaardigd. Dit laatste is niet verbazingwekkend nu de criteria en jurisprudentie in de geschillenregeling in lijn zijn met de uitspraken die Nederlandse rechters in vergelijkbare zaken doen.

Wat deze gerechtelijke uitspraak bevestigt is dat de rechter weliswaar geen beroepsorgaan in de .nl-geschillenregeling is, maar wel de mogelijkheid heeft om op te komen tegen evident onjuiste uitspraken en ook het geschil in de breedte te beslechten los van een voorafgaande uitspraak in de Geschillenregeling. Een gang naar de rechter biedt daarom wel een tweede kans aan een houder om te voorkomen dat hij door een uitspraak in de geschillenregeling zijn of haar domeinnaam verliest.